Strafbeschikking en VOG: Een recente uitspraak

Deze week stuitte ik op een interessante recente uitspraak, van de Rechtbank Noord Holland van 4 april 2016.

In deze zaak had een medewerkster van de Marechaussee zich aan winkeldiefstal schuldig gemaakt. Hiervoor was een strafbeschikking opgelegd geweest. Vervolgens werd, maar liefst twee jaar later, een VGB (verklaring geen bezwaar) geweigerd en was deze medewerkster - kortgezegd - haar baan (en carriëre?) definitief kwijt.

De rechtbank oordeelde dat de Minister van Defensie niet onzorgvuldig of onjuist handelde door deze verklaring twee jaar na dato te weigeren. De winkeldiefstal paste niet bij de functie van medewerker van de Marechaussee.

Die beoordeling is nog te begrijpen. Interessant is echter de motivering over de ontoerekeningsvatbaarheid. Overgelegd was een verslag van een gedragsdeskundige, waaruit bleek dat de medewerkster ten tijde van het begaan van het feit volledig ontoerekeningsvatbaar is geweest. Kortom, zij 'kon er niets aan doen.'

De Rechtbank oordeelt echter dat dat de zaak niet anders maakt. Immers, de strafbeschikking staat vast en daarmee de schuld en juistheid van strafoplegging ook!

De vraag is wat er zou zijn gebeurd, indien deze dame tijdig verzet had ingesteld. In dat geval zou de zaak namelijk aan de rechter zijn voorgelegd. Als dan een rapport van een deskundige als vermeld zou zijn ingebracht, was zij wellicht ontslagen van rechtsvervolging (zegmaar: vrijgesproken).

Door niet in actie te komen en de strafbeschikking onherroepelijk (definitief) te laten worden, was er dus niets meer aan te doen. Ook voor inhoudelijke discussies over schuld, straf en redenen wil de rechter niet meer aan. Straf en schuld staan dan vast: basta!

Deze uitspraak toont des te meer het belang aan niet zomaar een strafbeschikking te accepteren en daarmee rechten op een rechtelijke toetsing prijs te geven!

U bent gewaarschuwd...